My grandpa's monument placed in Kenya

My dear and wild grandpa Rolf Baron died late 2021, which left me devastated. He was a very sociable yet impossibly stubborn man, who lived on a houseboat in Haarlem, the Netherlands. A fire broke out in his livingroom early December 2021, that turned the boat into charcoal. It burned out his lungs. He died soon after in the hospital. Since he was a very energetic man, I wanted to make a honorable monument in his name. He needs a resting place that would honor his way of life. He was very attracted to fresh ideas and was very concerned about climate change during his life. That is why I decided to make him a part of my coral restoration project. I made a statue as a monument to his life, and collaborated with REEFolution to place the work in the ocean, in Kenya. The sculpture will attract new coral and other marine life.

During the later stages of his life he wanted to take one more trip (as he was very adventurous), and I hope this installation honors his last dream.

REEFolution’s coral garden in Kenya with my Grandpa’s monument installed in the yellow ceramic piece

To tell you more about the amazing work REEFolution does, I chose to interview two of the employees. I was in contact with Ewout and Dzivula since they have hands-on and theoretical experience.

The Dutch Ewout Knoester in his natural habitat

Hi Ewout! Can you introduce yourself, who are you?
I’m a marine ecologist working for Wageningen University (NL), performing research to improve coral reef restoration techniques in southern Kenya at a restoration project of REEFolution. This means that I’m diving on a daily basis to monitor restored reefs and guide students and restoration practitioners (Reef Rangers) with their fieldwork.

 What is REEFolution exactly?
REEFolution is an NGO that aims to preserve coral reefs by collaborating with the people who directly depend on them. A key activity is to empower people to perform reef restoration activities themselves, and other aspects include support for education, research, and alternative livelihoods (besides fishing).

Can you describe the current coral garden?
At the moment we have a yearly production of over 15000 coral fragments, which are outplanted on a weekly basis on our artificial reefs. Roughly 2000 artificial reef units have been placed so far along a stretch of 2 km along the coastline of Wasini Island. These artificial reefs have different shapes and sizes and quite a diversity of marine life have made their homes in and around them.

How can my sculpture be better as a home for fish and corals? Is there a way to make them more inviting to organisms? 
For the recruitment of corals, fine-scale complexities and irregularities are ideal. Coral larvae typically settle in slightly shaded spots (less competition with other organisms such as sponges or algae) and in between small crevices (to prevent being scraped away by fish such as parrotfish). Adding such textures to the sculpture would thus likely help to attract even more coral recruits. For fish, structural complexity and a mix of different-sized hiding spots for different species are important. A single sculpture is unlikely to provide this all, but a combination of different sculptures could work, just like the different corals on the reef.

The amazing Dzivula Gube installing Rolf’s monument

Hi Dzivula! Can you introduce yourself, who are you?
My name is Dzivula Gube, a reef ranger at Reefolution Kenya, and I’m the REEFolution social media admin.

Why is the work of REEFolution important?
The work of REEFolution is crucial for several reasons. Coral reefs are vital marine ecosystems that support an incredibly diverse range of marine life. They provide habitat and protection for numerous marine species, support local economies through tourism and fishing, and act as natural barriers against coastal erosion and storm surges. Unfortunately, coral reefs face numerous threats, including climate change, pollution, and overfishing. Our efforts in reef restoration and conservation help mitigate these threats and preserve these valuable ecosystems for future generations.

Where is it located, and what is the (bay) area like?
Our coral garden is the underwater site where we have implemented our reef restoration efforts. It consists of different artificial reef structures, such as domes, cages, bottle reefs, cakes, Moses reefs etc, which serve as a substrate for coral growth. These structures provide a suitable environment for corals to attach and thrive, fostering the growth of a diverse and healthy coral community.

What is your favorite fish / coral?
As a Reef Ranger, I don't have personal favorites. However, I can say that all corals and fish are equally important to me, and together with my fellow reef rangers, we are committed to conserving the entire ecosystem.

Do you think art can help to protect ecosystems?
Yes! Art has the power to inspire and raise awareness about environmental issues, including the importance of protecting ecosystems like coral reefs. Artistic installations and initiatives can capture people's attention, evoke emotions, and encourage them to take action to protect the environment.

Do you think corals will attach and grow on my ceramic sculpture?
Yes, corals can attach and grow on ceramic sculptures. Just like the bottle reefs.

Thanks to REEFolution to help me realise this dream, and thanks to everyone that participated in the placement and contruction. For more information on the great work of REEFolution, check out their website: https://reefolution.org/

Het atelier van Jonat Deelstra - door Oscar van Gelderen

Hoe ziet het ideale atelier eruit? Hoeveel tijd spendeert een kunstenaar in zijn atelier? Is het een heilige plek? In de reeks ‘Het atelier’ deze week: Jonat Deelstra, van wie tot 16 oktober werk te zien is in de groepshow ‘Bloom’ bij GoMulan Gallery in Amsterdam.

Ik denk dat een atelier niet te comfortabel moet zijn. Gemak, comfort en welzijn zijn de grootste vijanden van productieve creativiteit.

Ik denk dat een atelier niet te comfortabel moet zijn. Gemak, comfort en welzijn zijn de grootste vijanden van productieve creativiteit.

Jonat Deelstra door Dennis Erfman (2019)


Gaat u iedere dag naar uw atelier?

Het liefst wel, ja! Mijn mentale staat moet dat wel toelaten. De afgelopen twee jaar ben ik bijna elke dag in mijn atelier geweest, maar deze zomer begon ik mentaal af te takelen. Elke dag alleen zijn is vrij confronterend. Als ik goed in mijn flow zit is het het beste gevoel dat er bestaat – maar als ik onzeker ben is het slopend om de hele dag alleen te zijn. Sinds een paar maanden doe ik af en toe productieklussen (festivals opbouwen, bloemschikken, zitzak transport enz). Ik vind het een heerlijke afwisseling om samen te werken met andere mensen, zodat ik niet de hele dag aan de grillen van mijn eigen geest wordt blootgesteld. Ik nodig tegenwoordig ook vaak vrienden uit om in mijn atelier te werken. Dat is een goede combinatie: de diepte van mijn werk en oppervlakkige humor tussendoor. 

Hoe laat vertrekt u naar uw atelier, en hoe: te voet, per fiets, openbaar vervoer of auto?

Sinds ik met mijn vriendin samenwoon heb ik veel meer ritme in mijn leven. Ik hanteer een burgerlijke negen tot vijf werkdag (of acht tot zes, afhankelijk van de drukte). Dat past misschien niet bij het klassieke idee van ‘de kunstenaar’, maar voor mij werkt het erg goed. Ik ben mega-productief, en heb altijd energie om te werken. Dat heb ik denk ik te danken aan het feit dat ik gezond eet en goed slaap. Regelmaat doet me goed. Daarnaast hou ik van extreme weekenden vol zelfvernietiging en obscure feesten. Wanneer het zondagavond is, komt de rust weer over mij heen. 

Wat vervoer betreft: of het nou zonnig is of stormt, ik fiets altijd naar mijn atelier. Elf kilometer heen, elf kilometer terug. Ik heb sport altijd afschuwelijk gevonden, dus dit is mijn fysieke tegemoetkoming naar mezelf.  

Houdt u vast aan bepaalde rituelen in uw atelier? Muziek of juist stilte?

NPO radio 4 OPIUM atelier (2019)

Voorheen rookte ik graag in mijn atelier (wat eigenlijk niet mag). Daar ben ik mee gestopt, omdat ik er gaar van word. Tabak werkt bij mij energie slurpend. Nu steek ik ’s ochtends een wierookstokje aan, om toch maar iets in de fik te kunnen steken.

Muziek is van groot belang. Ik luister naar Dublab Archives of NTS Radio. Qua genre heb ik geen voorkeur, maar ik houd van experimenteel spul. De muziek moet vervreemdend werken. Zo betreed ik – wanneer ik uit de ‘normale wereld’ mijn atelier binnenkom – een alternatieve wereld. Een mentale staat waarin normaal handelen onmogelijk wordt. Tijdens het schilderen vind ik het belangrijk om mezelf tot nét hanteerbare waanzin te drijven. Weirde muziek en gruwelijk veel koffie zorgen voor een wanorde in mijn hoofd die tot dusver de beste werken hebben opgeleverd.

Verder gebruik ik nooit drank of drugs tijdens het werken. Die zaken houd ik strikt gescheiden. 

Art Residency in Broedplaats BOGOTA. Foto door Rolf Meurkens (2019)

Hoe belangrijk is licht voor u?

Voor mij is het onderwerp ‘licht’ eindeloos belangrijk, het speelt een centrale rol in mijn schilderwerk. Deze week kwam ik erachter dat de verlichting in mijn atelier superkut is. De ramen bevinden zich op een ongelukkige plek in het gebouw, waardoor de zon de binnenkant van mijn atelier bijna nooit haalt. Afgelopen week scheen ie kortstondig door de ramen, en plots zag ik de pigmenten op mijn werk pas echt. De kleuren waren veel sprekender dan ik dacht. Eigenlijk werk ik al jaren met slecht licht, en dat vind ik niet erg. Ik houd ervan om de controle uit handen te geven (bijvoorbeeld aan de keramische oven die de laatste hand aan mijn sculpturen legt, of aan mijn vader, die mij vertelt hoe ik verder moet met mijn nieuwe schilderijen). Ik zie schilderen met slecht licht ook als een vorm van autoriteit uit handen geven. Wanneer ik mijn schilderijen in een galerie of kunstbeurs bekijk zijn de kleuren totaal anders. Die lampen tillen mijn werk naar een hoger niveau. Zo ken ik ze zelf niet eens. 

Hoe gaat u te werk? Begint het werk pas op het moment dat u uw atelier betreedt of gaat het werk altijd en overal door?

Er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan kunst denk op de een of andere manier. Of het nu conceptueel, beeldend of filosofisch is. Hoewel ik dat niet als werk ervaar. Als ik op een feestje ben waar ik geen aansluiting vind, kan ik rustig naar een vuilniszak kijken waar mooi licht op valt en denken: hoe zou ik de weerkaatsing van dat blauwe licht op die glimmende, gerimpelde zak schilderen?

Bijna dwangmatig maak ik foto’s van de huidige status van mijn werken voordat ik naar huis ga. Ik word gek als ik thuiskom en niet naar een foto kan kijken – ik heb het nodig om de stappen voor de volgende dag te plannen. Soms vergeet ik foto’s te maken voordat ik op vakantie ga, dan ervaar ik een permanente vorm van liefdesverdriet, alsof ik een soldaat ben die naar de frontlinie gaat zonder een foto van zijn geliefde. 

Arthouse Pani, Art residency Mexico (2021)

Hoeveel tijd spendeert u gemiddeld per dag in uw atelier?

Gemiddeld zo’n zeven tot negen uur per dag. Wanneer er exposities naderen kan ik rustig veertien uur doorwerken. Dat moet ik niet te vaak doen, maar als ik het doe, moet ik goed communiceren met het thuisfront. Dat is in het verleden wel misgegaan, als ik in trance ben, kijk ik niet meer op mijn telefoon en zoek ik geen contact meer op met de buitenwereld – heel irritant voor mijn sociale omgeving. 

Het is ook afhankelijk van het soort atelier waarin ik werk, bijvoorbeeld in de residentie GinDS in Hoofddorp. Toen zat ik in een soort Tweede Wereldoorlog bunker. Daar waren de werkdagen korter, want het vroor daarbinnen. Mijn overall en doeken waren voortdurend vochtig. Ik heb ook eens op een zolder gewerkt bij Broedplaats BOGOTA aan de Halfweg, waar het dak van glas was, maar waar geen raam open kon. Die zomer dronk ik 3,5 liter water per dag. Acht uur achter elkaar werken was daar onmogelijk. Klotsend van het zweet heb ik daar overigens wel mijn meest tropische werken geschilderd. 

Is het atelier een heilige plek?

Nee, ik denk dat ik het woord ‘heilig’ dan verkeerd zou gebruiken. Een heilige plek zou ik goed schoonhouden, zegenen en liefkozen. In mijn atelier wil ik dat er gewerkt wordt. Het mag vies worden. Wat mij betreft, brand je het plat. Dan begin ik ergens anders gewoon weer opnieuw. Ik zie kunstenaars ook niet als verheven wezens. Mijn bewondering voor sommige kunstenaars is gigantisch, maar evenzo kan ik bepaalde bakkers, kelners of programmeurs ook briljant vinden. 

Er is een keer ingebroken in mijn atelier door een groepje tieners, die hadden mijn grafische werk als deurmat voor hun modderschoenen gebruikt en mijn wc volgescheten (ze waren te beroerd om door te trekken). Dát voelde dan wel weer als heiligschennis. 

Ontvangt u er bezoek, van verzamelaars, curatoren of collega-kunstenaars?

Natuurlijk licht in het huidige atelier van Jonat (2022)

Mijn bezoek bestaat vooral uit vrienden en vriendinnen die in mijn atelier komen werken met hun laptop. Het is fijn om onder mensen te zijn die ook bezig zijn met hun eigen ding. Er komen ook geregeld geïnteresseerden of collega-kunstenaars langs. Na zo’n afspraak ben ik wel moe. Om kenners mee te moeten nemen in mijn voor mijzelf nog onaffe en krankzinnige verhalen, dat vergt veel energie.


Wat is het mooiste atelier dat u ooit heeft gezien?

Ik heb het nooit met mijn eigen ogen mogen zien – en het is een beetje een cliché antwoord – maar het atelier van Francis Bacon is het mooiste atelier dat er is. Voor die studio neem ik het woord ‘heilig’ met liefde in de mond. Zelf zou ik daar nooit kunnen werken, het is een onbeschrijflijke teringzooi. Voor eenieder die het niet kent, zoek het op, het is fantastisch.

Hoe ziet het ideale atelier eruit?

Ik denk dat een atelier niet te comfortabel moet zijn. Gemak, comfort en welzijn zijn de grootste vijanden van productieve creativiteit. Het dooft je vuur. De ideale ruimte moet groot zijn, er moet genoeg ruimte zijn om werk van een afstand te kunnen bekijken. Ook moet er de mogelijkheid zijn om aan verschillende werken tegelijk te werken. Idealiter bivakkeert er een filosofisch aangelegde buur in de ruimte naast je. Die buur is hopelijk ook slechthorend, zodat de muziek goed hard kan. Er staan een aantal planten, zodat zelfs als je zelf in een artist block zit, er iets doorgroeit in de werkruimte. Ook als je door de grote ramen naar buiten kijkt, zie je veel moois. Maar er is ook veel lelijks. Het is hier niet idyllisch, het ‘paradijselijke’ is nog zoiets dat creativiteit kapotslaat. Rot op. Nee, dit ideale atelier staat op een geweldig lelijke plek, met veel groen. 


Jonat's studio in Broedplaats Bogota, Halfweg (2022)

En: Uitvaartcentrum: De Noordzee bij de Hortus Botanicus tijdens Museumnacht!

Op zaterdag 5 november openen meer dan 50 musea hun deuren tijdens de 22e editie van Museumnacht Amsterdam. De Hortus neemt deel binnen het seizoen thema 'Planten in de Media'. Bezoek een live kunstrestauratie, neem een botanische tatoeage of vergaap je aan prachtige koraalsculpturen in de Palmenkas: dit en nog véél meer kunstzinnige activiteiten tussen 19:00 en 02:00 uur!

In samenwerking met de Hortus vertoont Jonat Deelstra zijn nieuwe film Uitvaartcentrum de Noordzee. In de film is te zien hoe zijn sculpturen zijn geïnspireerd door de natuur en hoe de natuur zijn kunstwerken over neemt nadat zijn werk in het Grevelingenmeer is geplaatst. Deelstra: “Ik wil dat mijn as in een keramisch ei wordt gegoten en naar de bodem van de Noordzee wordt getakeld. Een kunstrif van handgemaakte sculpturen voor onderwaterflora om zich aan vast te klampen.” De film zal samen met een selectie sculpturen getoond worden in de palmenkas van de Hortus Botanicus op Museumnacht op 5 november van 19:00 tot 2:00. Tijdens de expositie van Deelstra is het mogelijk om een live restauratie van Claudy Jongstra bij te wonen. Ook kan er een botanische tattoo worden gezet door Nancy ter Horst. Meer informatie vind je hier.

Sculptuur van Uitvaartcentrum: De Noordzee in het Grevelingenmeer

 

Om zijn Uitvaartcentrum de Noordzee series verder uit te werken ontving Deelstra een stipendium van het Mondriaan Fonds.

The best Mexican artist I encountered so far.

Some of the best Mexican art is unintended and right on the street. This is Santa Muerte holding some poor soul.

Some of the best Mexican art is unintended and right on the street. This is Santa Muerte holding some poor soul.

Hi there.
I'd like to introduce you readers to the contemporary treasures I've found since I've been here. Why I went to a Mexican art residency is because, in addition to producing new work, I would like to establish a network between the Netherlands and Mexico. I've been in love with this country for years, and for purely selfish reasons I wanted to get a foothold here so that I could occasionally travel to Mexico to exhibit. That was the main goal of these seven weeks at Arthouse Pani. The funny thing is that since I got to know more and more artists here, I found that they have the same idea. Many artists in Mexico City want to make the connection with the Netherlands.

Hence this summary of artists, I want to introduce my Dutch contacts to some of the Mexican artists whose work I appreciate.
In this piece I will hyperlink to the instagram of the artist, since the main goal is to connect. A portfolio website isn’s that strong for connecting in my opinion (and I missed the boat on TikTok)

My criteria for the selection were
1- the artist must be Mexican
2- I must have seen the work in real life
3- the work must be damn good

All these people are dear to my heart, so don’t hesitate to send them some fan mail. Enjoy!

IMG_4347.jpeg

Haniel Fonseca

Copia-de-IMG_2554-1.jpeg

What I often see in Mexican art is an outlet for dark feelings and thoughts. For example, death and violence are a popular subject for visual art. What often annoys me is that it is used in a one-dimensional way, a skull here and a grim reaper there.

That is certainly not the case with Haniel. He juggles with elements that should be fun: balloons, streamers and party hats. The actors he uses tell the story, this is a party you don't want to be at. The sense of misplacedness has been masterfully expressed. The feeling of being out of place is universal, but the way it's rendered here is masterfully specific. The compositions have light as a starting point and are balanced, yet feel kinetic and spontaneous.

There are also a lot of car accidents and burnt-out vehicles. This fascination is no wonder either - when you open a Mexican newspaper the front page is shows murder - football - big tits - car accident.


IMG_0151.jpeg

ricardo santos

Ricardo is a special kind of artist that I have never encountered before. He looks at the profession in a refreshing way. So what's so special about this guy?

Besides clearly having an incredible visual talent, in my opinion his greatest strength lies elsewhere. He is a hardcore connector. His studio (No Es Una Galeria) is also a non-gallery that he runs with a number of friends and about sixty international artists as supporters. Little by little they are stretching their webs to Europe and other parts of the world. On a macro level, Ricardo is smart and tactical, he creates what he needs instead of waiting for it. At a micro level, he is socially sensitive and knows exactly how to bring and keep a room full of people together: a social beast.

His work varies between socially critical drawings and model paintings. He creates gigantic works that juxtapose the ancient culture of Mexico with the current one. The impact of multinationals and mass consumption is painfully exposed. In other works, Ricardo likes to show his master craftsmanship. I especially like his dark works. I'd like to see him drop a few checks here and there, and thankfully that's reflected in the fact that he's letting other people draw over his paintings with crayons. I love it when artist are able to lose control.


IMG_0154.jpeg

Mario Gildardo

Mario is one of the residents of Arthouse Pani, but I've known him for a while through No Es Una Galeria. I had seen his work in various places and it immediately appealed to me. When you see his work, a link with the Cobra movement is obvious. He works intuitively, quickly and colorfully. Yesterday I worked with him all evening and it was nice to see how we produce in the same way but with a very different outcome. Mario flutters like a butterfly through the workshop, especially when he printed his first-ever linocut. His works stream out without any form of filter. He should give workshops to people with performance anxiety, his attitude might look alien to them.

Mario is a lovely, luminous presence. His smile changes night to day and you can see that in his work. It's humorous and often outright silly. Some works lack some attention or concentration as far as I'm concerned, but the freedom and uninhibitedness are wonderful to see. In addition, his intuitive use of colour is right on the money.


IMG_9395.jpeg

L’araignee

IMG_9393.jpeg

Next up: L'araignee (the spider), real name Abril. I met her at a party she threw with her boyfriend Pierre.

The apartment where this party was held is called The Void, this is the abstract place where they both live and create art. It's on the tenth floor with a view over all of Mexico City, you'll feel like royalty. In this neon-coloured artist's house, the walls are full of crazy work, as is this beautiful tapestry.

It reminded me of brightly coloured fungi that you want to lie in, not knowing that they are slowly digesting your body. The work plays with desire and danger. As her name (the spider) suggests, there is a combination between creation, the lure of the viewer and the capture of the victim. Abril herself is modest and didn't seem aware of her expressive power yet. An artist in that phase is always very interesting to follow. The couple seem to compliment each other very well. I will talk more about Pierre later in this blog.


IMG_0158.jpeg

leonardo diaz

For those who know my work a little, you will immediately see a kinship with this painter. When I met Leonardo in San Miguel de Allende it felt like a creative brotherhood, as he has a clear preference for Western European painting. He works it out in a quirky and powerful way. I see the work as an interesting fusion between Mexican subjects with a German neo-expressionist approach. It's exactly the niche that I particularly like.

When I see Leo's work, I noticed the struggle between academic knowledge and newly acquired freedom. In some works I see that he can't hold back to take control and in some works he lets go of everything and frees his hand. Those are the works where the real strength lies in my opinion. The (car)accident is a rewarding subject in Leo's oeuvre, as I mentioned earlier with Haniels’ work.

In addition to his studio, Leo also has a gallery called Trapo, which seems to be more common here than in the Netherlands. In this way the artists do not have to wait for exhibitions, they are in control themselves. It is immensely inspiring to see artists fighting for their existence in a country without art subsidies or government support. The artist exercise their power to create and connect. The hard work makes them as strong as they are.


IMG_0166.jpeg

Pierre Fudaryli

Pierre is Abril's friend whom I mentioned earlier in this piece, I met this colorful couple during Semana del Arte in Mexico City. While enjoying a fermented pineapple drink (tepache), we look around the crazy house of Pierre and Abril. The most striking works are by Pierre. What is immediately noticeable is the knowledge and appreciation for ancient art movements, and their modern interpretation. He uses the aesthetics of the chiaroscuro in combination with alienating digital collages and edits.

His eye for composition and balance is unsurpassed. The colors have been carefully chosen, and everything seems to be a well-considered choice. Personally, I like his subtle works the strongest, in which only two or three colors are used. I think the effect he aims for lies mainly in the subtlety. His experience in photography, painting and digital means ensures a result that is at an advanced point of professionalism. I would almost be afraid that no more experiment would take place, but fortunately that is not the case. He still fucks around with new materials, like a great artist should.


IMG_0168.jpeg

Knut pani

IMG_0167.jpeg

Knut is the maestro of Arthouse Pani, the residency from which I write this piece. Within this list full of figurative art, Knut is a refreshing voice. A rare breed in these times it seems.
This man is a beast when he works, it is a joy to watch. He throws paint bombs on his painting, walks over his canvas and mops some more ink over the work. Some paintings have been worked with asphalt and there is even a work that he put under the operation of one of his horses, the blood trail from the neck of the poor beast became the work of art.

I have to admit that I wasn't much into abstract art, and when I first saw Knut's work it didn't immediately appeal to me. But the best cheese smells bad at first. Such was my experience with his work. He made me open my eyes to abstract art: why do we even come to the point of abstraction? I am starting to appreciate his style and working method more and more.

Knut's life looks like a great existence, he puts cars vertically in the garden and can drink Mezcal while he works. Yesterday I made a technical mistake in the workshop, he said: "yeah, that happens when you work while drinking" - That comment shows the hierarchy of actions clearly, I think.


Thanks to all the amazing people I met so far.



On another note

Yesterday a little documentary released about one of my latest art projects. Check it out:

Mexican Residency (Arthouse Pani)

A regular day at Arthouse Pani. Knut Pani wanted his father’s car vertically, why not?

A regular day at Arthouse Pani. Knut Pani wanted his father’s car vertically, why not?

I have been in Mexico since April 30th. The reason is the fantastic art residence Arthouse Pani. For the people who do not know what a residency is, I will explain it briefly. If you are an artist or otherwise artistic you can sign up for one of these types of locations, all over the world. They are often special places (for example an empty castle, madhouse or bunker) where there are work spaces and sleeping accommodation. This way you can get a taste of a different culture and translate it directly into new work. Arthouse Pani is a private residence located in the picturesque village of Tequisquiapan, three hours north of Mexico City.

I can already reveal the conclusion of this piece. If you are reading this and you are an adventurous artist, I highly recommend putting money aside and submitting an application as soon as possible. On the website, this place is totally under-sold. In reality this place is magical, it facilitates and inspires beyond your wildest dreams. Learn some Spanish and soak yourself in the hot tub called Mexico. Invest in yourself in the most fun way possible. Keep in mind that you can get rejected, but that is part of our occupation.

The residence came to my attention when I met Santiago Pani at his art farm in Leiden (Arthouse Holland). Coincidentally, I had been dreaming of residency in Mexico for years. This is the fourth time that I have been able to visit this country, and once again the sights, sounds, tastes, and overall culture of Mexico ensured that I am inspired out of my mind. So Santiago tells me, while we drink a mezcal, that his parents are converting their estate into a residency for artists. I can't believe my luck.

Fuck it. I sign up without thinking too much. I am welcome, reads the response. Not long after I have my Airline ticket in the pocket. It feels good to be at Schiphol Airport around the end of a pandemic. It's pretty quiet but I don't feel too guilty about flying. After all, an artists’ trip is crucial.

Winner of: Cutest tree contest 2021 (if it were up to me). Tequisquiapan - Mexico.

Winner of: Cutest tree contest 2021 (if it were up to me). Tequisquiapan - Mexico.

When I arrive in Mexico City I can smell that I am in another country, you know? I take the bus to No Es Una Galeria (This Is No Gallery). This is a non-gallery owned by a friend of Santiago named Ricardo Santos. I got to crash a few nights with him and his roommate Mario Gildardo. When I arrive at the gallery I have to bang on this metal door with a lasered skull on it. Very underground, I love it. When I walk in I cannot believe my eyes. A party! The Netherlands was still in lockdown, so I was not used to these crowds. About thirty people were partying here. In the dark, black-lit room there was live techno, a mezcal bar and a nude model with wolf mask painted by an also-masked artist. Not a bad start to the trip.

From Thursday to Friday we continuously enjoyed art week Mexico, gallery visits and bizarre parties until late at night. Ricardo and Mario introduced me to their entire artists collective. They are all special people to whom I could devote four more paragraphs, but I will not do that. I can tell these people are working their asses off and fighting for each other. When one of them becomes ill, the other artist organize exhibitions and auctions to pay for their bills and hospital costs. They are each other's insurance. There are no subsidies or government assistance, which ensures that these artists have to become soldiers. They tell me: lose your ego, and fight together for what you want to achieve.

Knut (left) and Mario (right) working with some mezcal support.

Knut (left) and Mario (right) working with some mezcal support.

On to Tequisquapan. I arrived around noon. The doors of art heaven are opening. I had already seen some pictures but they did no justice to what I found as I walked in. Through the big rusted steel doors lies a bright green garden with wildflowers, cacti, hummingbirds and gigantic works of art. I get a tour from Carla, the lady of house Pani. “I'm going to show you everything, but you look like you could use some food, so sit back. Do you want beer, wine or something stronger? ” I like her already. Now the tour. Because the man of the house (Knut Pani) himself is an established artist he has workshops that come fully equipped. There is a metal and wood workshop, a graphics workshop, several painting studios and a ceramic workshop on the way. He even knows a blacksmith who can laser huge metal statues for you. Nothing is impossible.

The bedroom and communal kitchen are beautifully decorated in a Mediterranean-Mexican style, stocked with books, art, and every kitchen utensil you could need. In the sculpture garden there are several terraces and places where you can dive into a hammock. At the moment it is the start of the rainy season but during the day it is about thirty degrees and it usually rains in the late afternoon and into the night. The rain may sound like a setback but for me it promotes concentration.

This is me at the printmaking press.  Working the wheel.

This is me at the printmaking press. Working the wheel.

The first day that I go to work in the graphics workshop. I'm sitting there with Walker Payne, one of my three co-residents, when the man of the house, Knut, walks in, happy to see us. He has this very nice energy to have around you: "Shall I teach you how to etch guys?" In an afternoon he teaches us how to set up an etching with all the chemicals you need. He explains everything patiently and seems to enjoy it. In the first week I already made three etchings and a wooden sculpture, which would never have been possible without the help of a professional. When the clock strikes twelve, he pours us both a beer with tomato juice (common in Mexico). While dancing and smoking a cigar he juggles with the different techniques as if it were effortless. How he works is exactly what I want around me during my creative process. Not complicated, no whining, but with gayness in everything he does. Having fun in the act of making art.

Lunch is usually ready around three o'clock (technically not included so don’t assume it’s there all the time). We eat the lovely dishes that Carla has prepared: tostadas, sopes, aztec lasagna and more. Additionally Mexico is known for its delicious yet unhealthy street food. This is abundantly available for dinner, but breakfast and lunch are fresh and healthy. In the evening we often go into the bustling village to score tacos, tortas or other treats. There are also nice bars just a stone's throw away. It is absolutely safe and peaceful here. Latin America can sometimes feel tense when you walk down the street with expensive items or in the dark, but here in the small town of Tequis I’ve never felt more safe. If you're looking for whimsicality, it can be found here too. The side streets of the village are built crisscrossing one another. Cacti grow through abandoned shacks. With a bit of luck you will see a rattlesnake or a scorpion. In addition, the storms also give beautiful skies and light shows. For inspiration, this is a great place. If you're out of inspiration here, it's your fault. Period.

WhatsApp Image 2021-05-20 at 11.16.26.jpeg

If everything goes as planned, there will be an exhibition in Museo de Arte Querétaro and an exhibition in No Es Una Galeria. That was exactly what I hoped but which I did not dare to assume. The purpose of this residency was to take a step as an artist internationally and with the help of Ricardo and Knut I think I’m well on my way.

Four and a half weeks to go. Who knows what great adventures are still lurking. Thursday horseback riding bye

Thank you Arthouse Pani, Santiago and Manon. Thanks to Walker Payne for the translation.

Carwash Pani style.

Carwash Pani style.

Mexican unintended sense of humor

Mexican unintended sense of humor

All residents:
Walker Payne
Elias Nyegaard
Georgia Hanaris
Jonat Deelstra

Mexican heroes:
Ricardo Santos
Mario Gildardo
Knut Pani
Carla Pani
Pierre Fudaryli
Toto SHINoBI
Javier Marin
Milo [house dog]

Terugblik: 2020 - hoe zat dat?

2020 was natuurlijk een jaar dat bij uitstek werd getypeerd door de dingen die niet doorgingen. Daardoor merk ik dat ik met matig enthousiasme 2021 in ga. De lust om gas te geven is even ver te zoeken. Plannen die constant veranderen en onzekerheid hebben me een aardige klap gegeven. Vandaar dat ik besloten heb om een stukje te schrijven over de toffe dingen die vorig jaar aan bod kwamen. Welke expo’s gingen er juist wél door!

Read more

Dick Verdult - nieuwsgierige puppy, rauw zwijn

Dit weekend maakte ik kennis met filmmaker, kunstenaar, muzikant en schrijver Dick Verdult (1954). Met zijn messcherpe taal en ongelofelijk gevoel voor humor heeft hij exposities over de hele wereld en wordt zijn experimentele Cumbia in clubs gedraaid van Sint-Petersburg tot Tokyo. Van het zien van de documentaire Het is waar, maar niet hier van Luuk Bouwman werd ik dermate opgevrolijkt en geïnspireerd dat het oneerlijk zou zijn om deze kunstenaar niet te delen, vandaar dat ik besloot een stukje te schrijven.

Read more

Verslaving: rampfilmpjes op Youtube [DEEL I]

Op den duur wil je bloed zien. Je wil meer.

Gisterenavond kwam ik na een paar specialbiertjes aangeschoten thuis. Ik drapeer mezelf over de bank, want ik heb nog geen zin om te gaan slapen. Waar heb ik wel zin in? Eigenlijk heb ik geen flauw idee. Onverzadigd en lusteloos kijk ik voor me uit. Het was een prachtige dag geweest. Zoals een feestmaal om een lekker toetje vraagt, smeekt deze dag om een goede afsluiter. Ik open Youtube, die weet vaak wel waar ik zin in heb: ‘{Roman Empire} The rise and fall in 10 min’ of misschien ‘Héle Grappige Momenten In De Tweede Kamer #2’. Het laat me beiden koud op dit moment.

pinterest.com search> Storm Florida

pinterest.com search> Storm Florida

Maar daar staat ze. Op haar heb ik gewacht. Ze heet Katherina en wordt steeds gevaarlijker wanneer je dichterbij komt. Ja hier heb ik zin in! ‘Hurricane Katrina Historic Storm Surge Video’. Ik klik het filmpje aan. Vanuit het klimaat stabiele Watergraafsmeer is het zonder twijfel een vorm van ramptoerisme: ik ben verslaafd aan dit soort filmpjes. Al een aantal jaar kijk ik graag naar clips van monstergolven, lawines, tornado’s en overstromingen. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dit een opmerkelijk iets was tot ik er vandaag voor het eerst over vertelde. Mijn vriendin snapte het wel, zij is ook gek op sensatie. Maar is dit alleen maar een honger naar sensatie, zo laat op de avond? Of zit er meer achter mijn filmkeuze?

Normaliter val ik namelijk niet voor ‘10 grootste dit’, ‘15 tips wanneer je dat’, maar als het over rampfilmpjes gaat kan ik uren kijken naar die achterlijke opsommingen. Ik trap er met beide benen in, ik kijk ze helemaal af en ik spoel niet door. Ik dacht er wel aan om even een stukje te skippen, maar toen ging er net een minivan de lucht in. “Daarom spoelen we dus niet door” zeg ik tegen mezelf, terwijl ik voldaan lig te kijken.

'CH4-Bubble' (2020) | 100x80 oil paint on canvas

'CH4-Bubble' (2020) | 100x80 oil paint on canvas

Mijn liefde voor natuurgeweld begon bij monstergolven. Dat was mijn gateway drug. Hoewel ik niks met surfen heb, vond ik het prachtig om te zien hoe groot zo’n golf kan worden ten opzichte van een surfer of toevallige omstander.
Het plaatje dat je in eerste instantie aanklikt is clickbait, die foto klopt eigenlijk nooit: te mooi om waar te zijn. De beelden die daarop volgen zijn minder indrukwekkend dan dat de thumbnail suggereert. Het filmpje wordt ondersteund door een voice-over. Meestal is het een bombastische Amerikaanse mannenstem die volslagen onzinnige feiten opnoemt.
Vroeg of laat kom je verzeild in filmpjes waarin zo’n golf een halve stad verwoest, en vervolgens wordt je de totale destructie ingezogen. Zo werken die dingen, je raakt langzaam afgestompt. Op den duur wil je bloed zien. Tot dusver zit ik op youtube te zoeken. Er zal vast nog een soort ‘hardcore’ variant zijn waar ik het bestaan nog niet van weet: een soort dark-web zoekmachine voor snuff spul. Ik vraag me af of ik ooit zo diep zal zakken.

Voor vanavond is mijn bloeddorst gelest. Het toppunt was een helikopter die opgezogen werd door een tornado. Geen idee waarom die zo dichtbij moest vliegen, maar ik waardeer deze dappere piloot. Hij is omgekomen voor een stukje wereldvermaak. Ik denk dat ik heel lekker ga slapen.


Op het moment is mijn lievelingsramp de meteorietinslag. Ze zijn voornamelijk te zien op beelden van dashcams. Er is maar zelden sprake van schade of slachtoffers, maar het visuele spektakel maakt een hoop goed. Waar die landt weet ik niet, en wil ik niet weten ook.

VOLGENDE WEEK:
In mijn eigen werk zijn steeds meer natuurlijke fenomenen te zien. De serie Progress and Prosperity gaat grotendeels over in hoeverre de mens nou een grip heeft op de natuur. Zijn de mens en natuur nou twee aparte dingen? En leven we nou daadwerkelijk in het antropogeen (dat een oppermachtige mens suggereert)? Deze vragen komen aan bod in deel twee van mijn blog over rampfilmpjes.


Het grootste deel van mijn site heeft een update gekregen: flitsende GIFs en nieuwe werken zijn toegevoegd. Neem gerust een kijkje.

Jonat Deelstra: Opium Atelier NPO Radio 4 - A.K.A. Pipowagen. Tekeningen over ontbossing in de Amazone en Hilversum

Dag 3 - woensdag 18 september

Op dit moment wonen we met 7,7 miljard mensen op deze planeet. 7.700.000.000 mensenwensen en mensenstreken. Om deze monstermassa te voeden en al onze verlangens te ondersteunen moet de aarde tot haar uiterste efficiëntie worden gebracht. Dat is in Nederland natuurlijk mooi te zien, zeker vanuit het vliegtuig. Het lijkt net SimCity op de hoogste moeilijkheidsgraad. Ik denk dat doordat deze regelmaat en structuur de rafelrandjes van ons landschap heeft ontnomen. Daarom heb ik altijd een liefde heb gekoesterd voor plekken die 'ongerept' zijn, omdat dat in mijn directe omgeving bijna niet te vinden is. "De natuur moet wild en ongetemd zijn!" roep ik dan. Langzaam begin ik te ontwaken uit deze illusie. Alles moet functioneel worden, de toekomst van onze dunne leefbare aardschil en atmosfeer hangt er vanaf. Ongereptheid kan ook functioneel zijn, maar er moet in ieder geval over elke vierkante meter nagedacht worden.

IMG_0986.jpg

Voor mij is functionaliteit altijd het tegenovergestelde geweest van de romantiek. Romantiek, dat zo belangrijk is voor mijn werk en de kunsten in het algemeen. Maar ik ben vandaag tot het besluit gekomen dat ik mezelf moet omscholen en de romantiek in functionaliteit te zien. In een wereld die elke dag kunstmatiger wordt moet iedereen zich aanpassen, waaronder ikzelf. Ik wil niet iemand zijn die mijmert in het verleden en ik wil al helemaal geen apocalyptische kunstenaar zijn. Misschien moet ik juist de schoonheid van een nieuw soort wereld laten zien. Het is mijn taak om goed te kijken, mijn bevindingen te verteren tot werk en daarmee mensen mee te nemen in mijn gedachtengang.

IMG_0987.jpg
gotisch-kruisribgewelf.jpg

Daarbij moet ik toevoegen dat het van het grootste belang is dat er een duurzame vorm van kunstmatigheid wordt gekozen. Op dit moment worden er veel fouten wegen ingeslagen. Wegen die op korte termijn interessant lijken. Kortstondige welvaart, dat op langer termijn alleen maar onheil met zich meebrengt. Regenwoud wordt omgebouwd tot palmolie fabrieken. De plantages zien er bizar uit. Toen ik er deze zomer langsreed in de bus deed het me denken aan de gewelven van het Alhambra in Zuid-Spanje. De palm stammen zijn de pilaren en het koepelvormige bladerdek zijn de kruisgewelven daartussen. Het is een griezelig staaltje menselijke organisatie, dat zowel prachtig als angstaanjagend is.

IMG_0988.jpg

Wanneer het regenwoud van zijn bomen is ontdaan, ontstaat er grond met diverse mogelijkheden. Mijnbouw, hydrolyse dammen, palmolie of veeteelt. Zegt u het maar. Ik ben zelf voor een globale organisatie die na veelvuldig onderzoek precies weet waar mensen en de planeet behoefte aan heeft op korte en lange termijn. Hebben we behoefte aan meer voedsel, of is het CO2 absorberende en globaal afkoelende regenwoud van groter belang. We moeten de mensheid niet meer later regeren op per land. We moeten onszelf zien als diersoort dat moet zien te overleven, in plaats van in verschillende landen die individuele belangen hebben en op elkaar wachten met ingrijpen.

Jonat Deelstra: Opium Atelier NPO Radio 4 - A.K.A. Pipowagen. Tekeningen over ontbossing in de Amazone en Hilversum

Dag 2 - dinsdag 17 september

Vandaag is het vroeg dag. Met mijn tandenborstel in mijn mond kijk ik naar de tekeningen die ik naar aanleiding van de bomenkap van gisteren heb gemaakt. Ik neem je even mee in wat ik zie. Het eerste werk heb ik 'Newly formed ghost in Hillywood' genoemd. Je kijkt vanuit mijn Pipohut naar buiten waar een man een net gekapte boom in stuken aan het zagen is. Een andere man komt aanlopen met een kruiwagen, om de losse delen af te voeren naar wie weet waar. De boom ziet er nog vrolijk en levendig uit. Te speels voor zijn omgeving, dat is de reden dat hij gekapt werd. Het groen om de figuren heen is strak en gedisciplineerd. Wenselijk groen zeg maar. De boom viel niet binnen de kaders, dat werd z'n einde. Boven de boom zie je een schim van wat het net nog was. Drie minuten geleden stond het ding nog fier overeind. Morgen zijn we 'm vergeten. Dat is niet erg. Maar voor nu staan we even stil.

IMG_0891.jpg

Het volgende beeld zijn wederom twee hoveniers die een boom aan het korten zijn. Deze zijn niet bezig met een kap, maar meer met een afweging hoe kort ze hem moeten wieken. Hoe ver willen ze gaan? En snoeien ze om de bestwil van de boom, valt er iets te winnen en hoe lang houdt de half gezonde boom dit vol? De man in de top loopt het gevaar en moet de vuile klus opknappen. De man onderin staat op de plek waar de beloning ten deel valt, zonder de risico's van het vak te hoeven voelen. Hij heeft het overzicht en de hand aan de ladder. De clownachtige stakker bovenin vertrouwd op de goede gratie van zowel de natuur als de opdrachtgever aan de voet van zijn ladder.

Interessant stuk over bomenkap in en rond Amsterdam: The Conscious Club ->link

IMG_0890.jpg

Tevreden met het resultaat van gisteren loop ik, als traktatie voor mijzelf, het bos in. Het is eigenlijk niet echt een bos. Het lijkt alsof er een vliegtuig over een grasveld heeft gevlogen en ritmisch zaadjes heeft laten vallen. Qua spontaniteit overstijgen de informatiepalen en bordjes de bomen. In de verkeersborden lijkt meer willekeur te zitten. In eens loopt er een reflecterende man langs met een bezem en emmer sop in zijn hand. We groeten elkaar. Wat een gekke plek voor een schoonmaker. Wat valt er nou schoon te dweilen in een bos? Ik zie er nog een in de verte. Ze schrobben de algen van de borden af. "Anders zie je door de algen geen kut in de winter. Het moet wel mooi reflecteren" Legt hij me uit. Onderschat Nederland nooit als het gaat om orde, structuur en regelmaat.

IMG_0889.jpg

Deze zomer verbleef ik een maand lang in Mexico. Ik weet nog goed dat ik in Palenque, ten zuiden van Mexico, een tijdje in de jungle zat. Ik ben gek op de jungle. De planten, dieren en geluiden betoveren me keer op keer. Maar na een paar dagen van vochtig en vies zijn bekroop me een naar gevoel. De chaos en de hitte werd me te veel. Ik had behoefte aan orde en rechte vormen. De willekeurigheid van de jungle beangstigde me. Op een namiddag reden we met een busje langs kilometers aan palmplantages. Het voelde als een gigantische opluchting, die overzichtelijkheid. Het voelt alsof de mens hier de overmacht heeft.

Het is geen populaire mening in Nederland, want de jungle moet wild en ongerept zijn. Iedereen die het probeert te temmen is fout. Je blijft er met je klauwen vanaf, klaar. Ik roep dat zelf ook altijd. Maar toen ik zelf in de bloedhitte door de lianen en muskieten ploeterde kon ik me goed voorstellen wat de ondernemers en omwonenden moeten voelen. In de ongerepte jungle zit je in de voedselketen. Je doet er als mens niet toe. Je bent nietig. Wij weten in Nederland nauwelijks hoe het is om je ondergeschikt te voelen aan de natuur. Daarom begrijpen wij de houthakkers en veeboeren in Brazilië ook niet. In artikelen zijn ze simpelweg slecht, net zoals de leden van Zwadderich simpelweg slechteriken zijn. In de realiteit geloof ik niet dat mensen alleen maar slecht kunnen zijn. Iedereen heeft z'n motieven.

source: wikipedia

source: wikipedia

Jonat Deelstra: Opium Atelier NPO Radio 4 - A.K.A. Pipowagen. Tekeningen over ontbossing in de Amazone en Hilversum

Opium Atelier, Hilversum

Opium Atelier, Hilversum

Dag 1 - maandag 16 september

Wanneer ik met de trein Hilversum Media Park binnenrijd stelt het enigszins teleur. 'Hillywood' is niet zo indrukwekkend als ik dacht. Met mijn werk- en slaapspullen op mijn rug loop ik richting het gebouw van de AVRO/TROS. Links en rechts zie ik goed onderhouden perkjes en struiken. Ik loop langs gebouwen waarvan ik hoop dat ze binnen flitsender zijn. De mensen die ik op straat zie lopen zouden zo op TV kunnen wat mij betreft. Is dat...? Nee, het is 'm toch niet.

CC419D00-9B06-416F-924A-383104F10147.jpeg

Mijn telefoon zegt dat ik er bijna ben, hier naar links, ja, dat is het AVRO/TROS terrein. Op de hoek staat een houten restaurant dat me naar een pannenkoek doet hunkeren. Het ruikt er vast naar frisse wandelaars en helmgras. Op het terrein is veel groen te vinden. Een levensgrote foto van Ron Boshart lacht me toe. Ik voel me thuis. En daar staat ze, ik noem haar 'Pipowagen' bij gebrek aan een beter woord. Hoewel, wat is er nou een beter woord dan: Pipowagen.

Naast mijn stulpje ligt een spiegelglad meer, een zwaluw neemt er geruisloos een slok van. Ik loop het drie-tredige trappetje op wanneer er achter me een scheurend brullend geluid ontwaakt. Ik ken het geluid vooral uit Greenpeace reclames. Het geluid is afkomstig van een dikke Black & Decker kettingzaag. Een lullig en onschuldig uitziend boompje naast het grindpad wordt ter gronde gebracht door twee jonge mannen met oorbeschermers. Ze brengen het monsterlijke metalen ding weer tot stilstand. Vreemd genoeg hoopte ik dat ze meer zouden omzagen, maar tot mijn ontevredenheid waren zij met 1 boom al tevreden.

IMG_0792.jpeg

Aanvankelijk dacht ik tijdens deze residency niet veel inspiratie te vinden in mijn directe omgeving. Maar de twee hoveniers, die de aan stukken gezaagde boom op dit moment afvoeren in een kruiwagen, hebben een mooie link gelegd tussen de situatie in de Braziliaanse Amazone en dit Hilversumse parkeerterrein. De link is misschien wat oppervlakkig, maar ik kan er voor nu goed mee werken. Ik hou van het toeval en het toeval houdt van mij.

Ik heb de twee jongens stiekem gefotografeerd, dit wordt mijn creatieve springplank voor deze week. Mijn punt is geslepen, mijn JBL box is opgeladen, mijn bed is opgemaakt en Ron Bosbrand lacht nog steeds. Het is tijd om te werken.

IMG_0833.jpeg

Bolsonaro and Deforestation - A Brand New Art Project - Sketches and Paintings [part 2]

In this series of blogs in trying to give the viewer some insight into how a body of work, around one subject, is created. How do I start a project? What kind of research is needed? What steps can you take towards a series of paintings? I’m not saying that my approach is perfect, I’d say its one of my weakest points probably. But therefore even more interesting to share, hoping on some feedback or tips from the audience.

Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

My work must be two-sided

These are the most recent sketches from my series about Bolsonaro and deforestation. I’m trying to depict recent struggles in the Amazon rainforest. While the Paris Agreement remains ignored by the ‘fresh’ Brazilian president, vast stretches of land are being clear-cut.

Even though the issue concerns me greatly, I try to depict these issues with neutrality. There is money to make and jobs are opening up, there’s no denying that. So instead of showing some kind of terrible tragedy, I try to show the other side. The view of the loggers and entrepreneurs.

Even though I’m trying to make the loggers’ projects seem positive, my personal opinion seeps through every work. There is a danger looming over the works. The works are colorful but almost like a poisonous frog, they are colors of warning.

Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

The love for construction workers

I love drawing construction machines and uniformed men. They become a kind of tribe, with certain rituals and a specific appearance. For some reason, construction workers fascinated me for years. Because I bike around Amsterdam at night very often I see them working on projects by night. They build our world, what we see, how we move around. To me, the construction worker has become a symbol of ‘progress’. But it’s a form of progress I personally don’t support in this case.

In earlier sketches, I used a lot of men in suits as ‘authority’. They looked like the designers of our world, which I think is mostly true. But I think the usage of suits is a bit dull in most cases. Kind of a cliché. I like working with the ‘little man’, The people who have to do the dirty work and are right there on the spot.

Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

Trying to own the subject

By sketching you start to get to know your subjects. I’m starting to fall in love with the pictures I use. The paintings I used to make were directly drawn from pictures. It’s a quick way to work. But by making many sketches I have the feeling I’m starting to own the subject way more. I know how a Caterpillar should look. My dreams are about helmets and reflective striped jackets.

Sketching allows you to make the right choices early on. But for me, more importantly, to make the right mistakes. The mistakes make sure you go beyond your own ideas and plans and elevate your work to something unexpected.

13 copy.jpg
Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (body of sketches) - 2019 - Jonat Deelstra

Bolsonaro and Deforestation - A New Art Project - Sketches and Paintings [part 1]

Last month I read an article about Bolsonaro in a Dutch magazine (Groene Amsterdammer). When I finished reading the article I strongly felt like I had to say something about this subject. And by saying I mean drawing, painting, and sculpting.

I’m trying to show the view of the loggers and entrepreneurs. They probrably see the untouched forest as a missed opportunity.

Progress and Prosperity (digital sketch 1) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (digital sketch 1) - 2019 - Jonat Deelstra

Gathering the information

First I needed to do some more research about the subject. While I’m trying to find articles and video’s I thought to myself: fuck, they are all choosing the same side. All Western media think it’s important to protect the pristine Amazon forests. When this subject is covered you see pictures of bad men with chainsaws and indigenous Amazon inhabitants struggling to survive. I do support those views myself. But I thought it might be interesting to depict this subject from the view of the entrepreneurs, loggers and plantation owners. How do they see this vast landscape? What do they see when they look at the Amazon forest, and how do they view their projects? The land their clearcutting is way more useful after they are done with it.

Progress and Prosperity (digital sketch 2) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (digital sketch 2) - 2019 - Jonat Deelstra

Political views on the environment

For now, I’m trying to read as many articles and seeing as much documentation as I can. I’m using video frames and pictures as a basis for digital sketches. I manipulate and color the images so a story can come forth. I never used this technique before but it means I have a great deal of control over the process. It’s also very important to organize my thoughts about this subject. That’s why I started this blog.

This is the first time my body of work is this… political. On the one hand, the subject is far away. On the other hand, it feels like my kind of fight. I’ve always been interested in the relationship between man and nature. The way humans want to structure and control everything. It seems like nature has to be useful and structured.

A lot of studies show that biodiversity and lushness are extremely important. Swiss scientists published an article in ‘Science’ about the effect of trees on global warming. They found that if we would start planting around one billion trees we can reduce the CO2 concentration by 25 percent.

Yet, it seems that that’s not the direction we're heading. The leaders of the countries that have space to execute that endeavor, don't have this issue on their agenda.
It doesn't seem like Bolsonaro, Putin and Trump will look at long term solutions(to a problem they don't think to exist in the first place) To them, nature needs to be of short term economical use, hence nature will be determined by grids and mono-usage. It’s a frightning sight to behold.

Progress and Prosperity (digital sketch 3) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (digital sketch 3) - 2019 - Jonat Deelstra

The people in the pictures need to be cooperating in the process, but also seem powerless to the bigger picture. As you can see the outer layer of the trees are dull and ‘worthless’ to the two loggers. The inside is what counts. It’s sellable. The thees are useful when they’re horizontal instead of vertical. Even though the trees provide a certain degree of wealth in the short term. The background is slowly disappearing. The canopy is balding and the lush forest is shrinking to a shadow of what it used to be.

It’s this short term mentality that put Bolsonaro in the president’s seat in the first place, and what will have a devastating effect on the Amazon Basin. How much effect the new logging regulations and mining endeavors will have is a question only time can answer, I guess.

Progress and Prosperity (digital sketch 4) - 2019 - Jonat Deelstra

Progress and Prosperity (digital sketch 4) - 2019 - Jonat Deelstra