“Op den duur wil je bloed zien. Je wil meer.”
Gisterenavond kwam ik na een paar specialbiertjes aangeschoten thuis. Ik drapeer mezelf over de bank, want ik heb nog geen zin om te gaan slapen. Waar heb ik wel zin in? Eigenlijk heb ik geen flauw idee. Onverzadigd en lusteloos kijk ik voor me uit. Het was een prachtige dag geweest. Zoals een feestmaal om een lekker toetje vraagt, smeekt deze dag om een goede afsluiter. Ik open Youtube, die weet vaak wel waar ik zin in heb: ‘{Roman Empire} The rise and fall in 10 min’ of misschien ‘Héle Grappige Momenten In De Tweede Kamer #2’. Het laat me beiden koud op dit moment.
pinterest.com search> Storm Florida
Maar daar staat ze. Op haar heb ik gewacht. Ze heet Katherina en wordt steeds gevaarlijker wanneer je dichterbij komt. Ja hier heb ik zin in! ‘Hurricane Katrina Historic Storm Surge Video’. Ik klik het filmpje aan. Vanuit het klimaat stabiele Watergraafsmeer is het zonder twijfel een vorm van ramptoerisme: ik ben verslaafd aan dit soort filmpjes. Al een aantal jaar kijk ik graag naar clips van monstergolven, lawines, tornado’s en overstromingen. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dit een opmerkelijk iets was tot ik er vandaag voor het eerst over vertelde. Mijn vriendin snapte het wel, zij is ook gek op sensatie. Maar is dit alleen maar een honger naar sensatie, zo laat op de avond? Of zit er meer achter mijn filmkeuze?
Normaliter val ik namelijk niet voor ‘10 grootste dit’, ‘15 tips wanneer je dat’, maar als het over rampfilmpjes gaat kan ik uren kijken naar die achterlijke opsommingen. Ik trap er met beide benen in, ik kijk ze helemaal af en ik spoel niet door. Ik dacht er wel aan om even een stukje te skippen, maar toen ging er net een minivan de lucht in. “Daarom spoelen we dus niet door” zeg ik tegen mezelf, terwijl ik voldaan lig te kijken.
'CH4-Bubble' (2020) | 100x80 oil paint on canvas
Mijn liefde voor natuurgeweld begon bij monstergolven. Dat was mijn gateway drug. Hoewel ik niks met surfen heb, vond ik het prachtig om te zien hoe groot zo’n golf kan worden ten opzichte van een surfer of toevallige omstander.
Het plaatje dat je in eerste instantie aanklikt is clickbait, die foto klopt eigenlijk nooit: te mooi om waar te zijn. De beelden die daarop volgen zijn minder indrukwekkend dan dat de thumbnail suggereert. Het filmpje wordt ondersteund door een voice-over. Meestal is het een bombastische Amerikaanse mannenstem die volslagen onzinnige feiten opnoemt.
Vroeg of laat kom je verzeild in filmpjes waarin zo’n golf een halve stad verwoest, en vervolgens wordt je de totale destructie ingezogen. Zo werken die dingen, je raakt langzaam afgestompt. Op den duur wil je bloed zien. Tot dusver zit ik op youtube te zoeken. Er zal vast nog een soort ‘hardcore’ variant zijn waar ik het bestaan nog niet van weet: een soort dark-web zoekmachine voor snuff spul. Ik vraag me af of ik ooit zo diep zal zakken.
Voor vanavond is mijn bloeddorst gelest. Het toppunt was een helikopter die opgezogen werd door een tornado. Geen idee waarom die zo dichtbij moest vliegen, maar ik waardeer deze dappere piloot. Hij is omgekomen voor een stukje wereldvermaak. Ik denk dat ik heel lekker ga slapen.
Op het moment is mijn lievelingsramp de meteorietinslag. Ze zijn voornamelijk te zien op beelden van dashcams. Er is maar zelden sprake van schade of slachtoffers, maar het visuele spektakel maakt een hoop goed. Waar die landt weet ik niet, en wil ik niet weten ook.
VOLGENDE WEEK:
In mijn eigen werk zijn steeds meer natuurlijke fenomenen te zien. De serie Progress and Prosperity gaat grotendeels over in hoeverre de mens nou een grip heeft op de natuur. Zijn de mens en natuur nou twee aparte dingen? En leven we nou daadwerkelijk in het antropogeen (dat een oppermachtige mens suggereert)? Deze vragen komen aan bod in deel twee van mijn blog over rampfilmpjes.
Het grootste deel van mijn site heeft een update gekregen: flitsende GIFs en nieuwe werken zijn toegevoegd. Neem gerust een kijkje.
